Kurs spawania TIG-141 I i II moduł (BW, FW) + Egzamin TUV

Program nauczania obejmuje 100 godzin dydaktycznch (45 minut).

Program zaakceptowany przez TÜV SÜD POLSKA.

Szkolenie obejmuje 100 godzin dydaktycznych.                                                  

 Zajęcia teoretyczne (20 godzin) i praktyczne (80 godziny):

(Przerwa jest wliczona w godziny kursu, ustala indywidualnie z uczestnikami kursu. Przerwa 15 minut na każde 4 godziny zajęć)

Zajęcia teoretyczne w spawaniu metodą TIG:

1. Wprowadzenie do procesu spawania TIG (Tungsten Inert Gas) – Uczestnicy zapoznają się z teorią spawania metodą TIG, w której używa się nietopliwej elektrody tungstenowej (wolframowej) oraz gazu osłonowego (najczęściej argon) do ochrony strefy spawania przed zanieczyszczeniami atmosferycznymi. Omówione są zasady działania i zastosowanie tej metody w różnych branżach, takich jak spawanie stali nierdzewnej, aluminium czy stopów metali.

2. Rodzaje spoin i ich parametry – Uczestnicy uczą się rozróżniać i charakteryzować różne rodzaje spoin: Spoina czołowa (butt weld), Spoina pachwinowa (llet weld), Spoina narożna (corner weld). Każdy rodzaj wymaga innego ustawienia parametrów spawania, które omówione są na wykładzie.

3. Przygotowanie materiału do spawania – W teorii omawia się, jak odpowiednio przygotować krawędzie materiałów (np. rury, blachy) do spawania, w tym żłobienie, czyszczenie powierzchni (np. za pomocą szczotki drucianej, szlierki) i usuwanie zanieczyszczeń, aby zapobiec defektom spawalniczym.

4. Parametry spawania – Analizowane są parametry procesu TIG, takie jak: Prąd spawania (A), Napięcie (V), Prędkość spawania, Średnica elektrody. Uczestnicy uczą się, jak dobierać odpowiednie parametry do grubości materiału i rodzaju spoiny.

5. Bezpieczeństwo i BHP – Zajęcia obejmują również przepisy BHP związane z pracą spawacza, m.in. stosowanie odzieży ochronnej, masek spawalniczych, rękawic, butów ochronnych oraz zasady ochrony przed wdychaniem gazów osłonowych i dymów spawalniczych.

Zajęcia praktyczne w spawaniu metodą TIG:

1. Przygotowanie stanowiska spawalniczego – Uczestnicy uczą się, jak prawidłowo ustawić i przygotować stanowisko spawalnicze, w tym dobranie odpowiedniej elektrody wolframowej (w zależności od materiału) oraz ustawienie butli z argonem.

2. Praktyka obejmuje także konfigurację prądowego źródła zasilania i regulację parametrów spawania (np. prąd DC dla stali, AC dla aluminium).

3. Wykonywanie spoin czołowych – Pod nadzorem instruktora uczestnicy wykonują spoiny czołowe (butt weld) na blachach lub rurach, zachowując prawidłowy kąt ustawienia elektrody, odpowiednią odległość od materiału oraz prawidłowy przepływ gazu osłonowego.

4. Wykonywanie spoin pachwinowych – Spawacze ćwiczą wykonywanie spoin pachwinowych (llet weld), łącząc dwie płyty w kształcie kąta. Istotnym elementem jest kontrolowanie wypełnienia spoiny, głębokości wtopienia oraz estetyki wykonania.

5. Obsługa elektrody wolframowej i gazu osłonowego – W trakcie zajęć praktycznych uczestnicy uczą się właściwie manipulować elektrodą wolframową, tak aby uniknąć jej zużycia i przegrzania. Dodatkowo, kluczowym elementem jest ustawienie odpowiedniego przepływu gazu osłonowego, co zapobiega utlenianiu się materiału i gwarantuje wysoką jakość spoiny.

6. Usuwanie wad spawalniczych – Uczestnicy uczą się identykować i usuwać wady spawalnicze, takie jak:

• Porowatość (tworzenie pęcherzyków gazu w spoinie),
• Pęknięcia (np. spowodowane zbyt szybkim chłodzeniem lub złym ustawieniem parametrów),
• Wtrącenia (niepożądane wtrącenia w spoinie).

7. Szlifowanie i obróbka spoin – Po zakończeniu spawania uczestnicy szlifują i wygładzają wykonane spoina, aby sprawdzić jej jakość oraz usunąć ewentualne nadmiary materiału.

8. Testowanie jakości spoin – Po wykonaniu spoin uczestnicy przeprowadzają testy jakościowe (np. test szczelności, test wytrzymałościowy) oraz dokonują oceny wizualnej spoiny, sprawdzając jej estetykę i zgodność z wymaganiami technicznymi.

Waidacja wygląda następująco:

Część teoretyczna – Uczestnik musi odpowiedzieć na pytania dotyczące podstaw spawalnictwa, zasad BHP, technologii spawania, rodzajów materiałów, niezgodności spawalniczych i przepisów normatywnych. .

Część praktyczna – Egzamin polega na wykonaniu określonych złączy spawalniczych (np. spoin czołowych, pachwinowych) zgodnie z wymaganiami technicznymi i normami. Kandydat ma do dyspozycji określony czas na wykonanie zadania, a jakość wykonanej spoiny jest oceniana pod kątem wytrzymałości, estetyki, szczelności oraz braku wad (np. pęknięć, porowatości). 

Na kurs spawania mogą zostać przyjęci kandydaci którzy:

- ukończyli co najmniej szkołę podstawową,

- ukończyli 18 rok życia,

- posiadają dobry stan zdrowia potwierdzony świadectwem lekarskim.

Uczestnicy powinni mieć ze sobą :

- obuwie spawalnicze,

- ubranie robocze spawalnicze

zeszyt, długops, książka

Na kurs spawania mogą zostać przyjęci kandydaci którzy:

- ukończyli co najmniej szkołę podstawową,

- ukończyli 18 rok życia,

- posiadają dobry stan zdrowia potwierdzony świadectwem lekarskim.

Uczestnicy powinni mieć ze sobą :

- obuwie spawalnicze,

- ubranie robocze spawalnicze.